|
Dit weekend ontmoette ik een connectie uit mijn kindertijd. “Hé, jij bent Krisje Naeyaert, herinner jij mij ook nog?” Mijn geheugen scande mijn verleden en ja hoor, al snel kwam ik uit bij het meisje in de nieuwe woonwijk waar ik een prille vriendschap mee had gedeeld. Pratend op het bankje voor haar huis, met een mama die net als ik fan was van Will Tura zijn liedjes. We hadden een gelijkaardige ervaring met pesten bij de nogal snobistische scouts van Mortsel omdat we er ‘anders’ uit zagen, en dat schepte toen een band. Ze had nog een foto met mij waar ik breed lachte naar de camera met mijn korte broek op mijn enkels. En dat is vooral wat ik me herinner. Ik was de lolbroek die mijn verdriet héél goed kon verbergen tot ik alleen was en met de tranen ook de idee in me nestelde dat het wel aan mij zou liggen. Dat ik te luid, te veel, te ongeremd, te aanwezig was. Of dat ik er teveel van maakte. Toen zij me aan de hand van haar verhaal vertelde dat het écht zo erg was bij die scouts en ik niet de enige was… kreeg ik een flashback naar de tijd dat ik stopte met de scouts, ook al vond ik de scouting zelf heel leuk . Ik had me onttrokken uit het wespennest van de populaire meisjes uit de scouts en na een voorval op de fiets waar ze mijn haarstaart hadden uitgetrokken, vermeed ik zelfs de straat waar ze woonden. De vroegere vriendin had doorgezet en was uiteindelijk aanvaard owv de juiste kledij & imago waarna onze wegen zich ook weer scheidden. In de jaren erop ontwikkelde ik me een beetje als de barmhartige Samaritaan die elk verstoten vogeltje onder haar vleugels nam… want die reddende kwaliteit gaf me een zekere status. Tot ik enkele jaren later op een nieuwe dorpschool was ingeburgerd en een zekere coole status had. Toen er een nieuw meisje bij de groep kwam, voelde dat op een of andere manier bedreigend en vonden we er niet beter op dan haar niet in de groep op te nemen, terwijl zij er met haar blonde permanent, blauwe ogen en mooie vrouwelijke vormen alleen maar bij wilde horen. Onbewust droeg ik toen zelf bij aan wat mij overkomen was. Niet vanuit een slechte inborst, wel vanuit een diep gewortelde onzekerheid. Mijn verhaal is het verhaal van de drama driehoek waar je door een verstoring in de volledige ontwikkeling van je persoonlijkheid in het patroon van slachtoffer/klager, reddende ‘engel’ of aanklager/beschuldiger wisselt en je zo een vals gevoel van veiligheid geeft dat je in een oneindige machtstrijd houdt. Als ik verhalen lees over pesten, vertelt men altijd alleen het verhaal van het slachtoffer. Of de beschuldiger: want pesten nee dat kan echt niet, met het beschuldigende toontje van alle ‘wakkere’ heilige boontjes-verketteraars. Onbewust houden we hier de schuld/ schaamte loop mee in stand omdat niemand écht verantwoordelijkheid neemt én dit naast een persoonlijke wonde ook een collectief karmisch thema is! Via Human Design ontdekte ik een formule hoe we de dualiteit kunnen overstijgen door ons bewustzijn op onze specifieke schaduwkanten en sterktes te focussen en deze beide te zien als een pad dat leidt naar verlichting. Het helpt mij en mijn klanten om onze ‘persoonlijke’ systemische thema’s te toetsen aan de realiteit van het dagelijkse leven en het bewustzijn op onze thema’s zo veel specifieker te kunnen shiften. In onszelf én het collectief. Zo kunnen we of onbewust blijven kiezen voor de lage frequentie van ons patronen-buffet of transformeren naar bewustzijn, liefde en verantwoordelijkheid. Heling stopt niet bij het individu lieve Reader .
Ze wordt pas compleet wanneer we elkaar weer kunnen ontmoeten in gelijkwaardigheid. Met de vraag: Hoe kan ik handelen vanuit liefde? Met op 5/12 (om 0.15u) de volle Maan in tweelingen poort 35 van de vooruitgang en de Zon in boogschutter poort 5 van de vaste gewoontes & rituelen kunnen we deze tussentijd benutten om die verschillende kanten van eenzelfde energie munt te aanschouwen. Het is nodig om naar de complexiteit van bepaalde zaken te zien in plaats van snel, snel van de ene naar de andere kant te willen omslaan als een quick fix spiritueel avontuurtje dat alles voor ons zal oplossen. Het is nodig om echt bij de dualiteit in jezelf stil te staan en dan heel bewust te kiezen wat bij je past en vooral wat je loslaat (it is a full moon afterall). Wàt als je de derde weg mag kiezen? Die weg waarin je gelooft dat je al heel bent, met alles wat er is, én een container voor jezelf creëert om de zaken door te laten komen waar je heel bewust en met een volle zelf-verantwoordelijk ja op antwoordt?
Die container voor mij bestaat uit zielsbewustzijn, energetisch lichaam (&adem )werk, creativiteit en voldoende stilte pauzes om mijn intentie te voeden en op de mystieke, veelal impulsieve timing van het universum & de cocreatie met je lichaam te leren vertrouwen. Wat mijn ontwakingspad is leg ik je deze week uit in een Rising podcast met…. mijn ongeremde Zelf. Wil je in deze tussentijd je bewustzijn verder openen is een SoulExperiment Reading bundel een zeer mooie extra ondersteuning bij het werk dat je nu al doet. Er zijn nog maar enkele plekje vrij in mijn agenda, dus niet aarzelen als je het al langer voelt. Ik wens jou, net als dat lieve meisje Els die toen missiezuster wilde worden, je eigen pad van heel-wording toe, exact zoals het bedoeld is. I love you. I’m sorry. Please forgive me. Sat nam / Namasté |
Blijf je graag op de hoogte van nieuwe blogs?
Meld je aan voor de maanbrief en je wordt als eerste op de hoogte gehouden van nieuwtjes!